Biblia naucza o pokorze. Bóg pragnie ją widzieć w życiu swoich dzieci. Jednak pokora nie jest tym samym co „kompleks niższości”. Osoba z „kompleksem niższości” a zarazem będąca chrześcijaninem to człowiek w ogromnej potrzebie. Jak rozpoznać u siebie „kompleks niższości”? Jeśli prawie zawsze i za wszystko przepraszasz… Kiedy zaś ktoś Ciebie pochwali nie wiesz jak się zachować. Co mam na myśli? Np. ktoś Ci mówi „Jak ładnie dzisiaj wyglądasz.” W odpowiedzi słyszy „Nie to tylko słońce tak świecie na te moje stare ciuchy, że mienią się kolorami”.
To nie brak pokory powstrzymuje chrześcijan przed dzieleniem się ewangelią ale „kompleks niższości”. Nie przepraszaj innych, że opowiadasz im o Jezusie. Nie przepraszaj za to, że pragniesz aby nie poszli do piekła. Jeśli już chcesz kogoś przeprosić, to idź do tych wszystkich do których Bóg Ciebie posyłał z Dobrą Nowiną a ty mimo to nie poszedłeś.
Bóg wybrał nas abyśmy zanieśli ewangelię innym potrzebującym. Nie jesteś doskonały i na ziemi nie będziesz. Niech to jednak nie powstrzymuje Ciebie, od mówienia o doskonałej Bożej miłości. Tutaj nie chodzi o to jak inni będą Ciebie postrzegać. Jeśli mówisz o Bogu, pozwól aby inni mogli Go poznać. Pokora to wskazywać na Stwórcę jako „sprawcę i dokończyciela” naszej wiary. Pokora to szukanie Bożej chwały a nie swojej. Pokora to radowanie się kiedy dla kogoś Bóg staje się ważniejszy niż Ty.
myśli nie całkiem uczesane
RaK