W Nowym Testamencie występuje pewna grupa wyrazów zawierających w sobie pojęcie wspólnoty. Najważnieszym z nich jest słowo koinonia. W klasycznej grece oznaczało ono stowarzyszenie lub partnerstwo. Grecy określali nim społeczność ludzi. Koinonia to także wspólnota celów. W grece późniejszego okresu koinonia występuje jako przeciwieństwo pleoneksii – chciwości, charakteryzującej osobę wszystko zagarniającą dla siebie. Koinonia wyraża postawę człowieka, który dzieli się szczodrze z innymi, w przeciwieństwie do postawy egoistycznej, nastawionej jedynie na branie.
W potocznej grece słowo koinonia miało trzy wyraźnie rysujące się znaczenia.
(1) Zwykle oznaczało spółkę handlową. W jednym z tekstów papirusowych czytamy, że ktoś stwierdza, iż nie ma ze swym bratem żadnej koinonii, wspólnych interesów. (2) Było używane w odniesieniu do małżeństwa. Dwoje ludzi wstępuje w stan małżeński, aby mieć „koinonię życia”, to znaczy, mieć w życiu wszystko wspólne. (3) Dotyczy stosunku człowieka do Boga. Epiktet wyraził się o religii jako o dążeniu do posiadania koinonii z Zeusem. Tak więc w grece codziennej koinonia wyrażała ścisłą i bliską zależność.
W Nowym Testamencie słowo koinonia występuje 19 razy. Analizując kontekst tego słowa, dostrzegamy jak wiele obejmuje wspólnota, która powinna charakteryzować życie chrześcijanina.
- Koinonia – to dzielenie się przyjaźnią i przebywanie w towarzystwie innych ludzi (Dz 2,42; 2Kor 6,14). Interesujące jest to, że przyjaźń ta opiera się na wspólnej wszystkim chrześcijanom wiedzy (1J 1,3). Tylko ci, którzy są przyjaciółmi Chrystusa, mogą naprawdę żyć w przyjaźni ze sobą.
- Koinonia – to dzielenie się z tymi, którzy są mniej szczęśliwi. Trzykrotnie Paweł używa tego słowa w związku z kolektą, jaką zbierał w zborach dla biednych w Jerozolimie (Rz 15,26; 2Kor 9,13; Hbr 13,16). Zatem, wspólnota chrześcijańska ma swój wymiar praktyczny.
- Koinonia – oznacza „społeczność w ewangelii” (Flp 1,5). Paweł dziękuje Filipianom za ich partnerstwo w pracy ewangelizacyjnej.
- Życie chrześcijańskie to również koinonia w wierze. Chrześcijanin nigdy nie jest jednostką wyizolowaną. Jest jednym spośród wielu wierzących.
- W życiu chrześcijańskim występuje koinonia (wspólnota) Ducha (2Kor 13,14; Flp 2,1). Chrześcijanin żyje w obecności, pod przewodnictwem i pomocną opieką Ducha Świętego.
- Chrześcijanin doświadcza też koinonii z Chrystusem (1Kor 1,9). Wspólnota ta wyraża się szczególnie w czasie Wieczerzy Pańskiej (1Kor 10,16). Kielich i chleb to najważniejsza koinonia z ciałem i krwią Chrystusa. W tym przymierzu chrześcijanie odnajdują Chrystusa i siebie nawzajem. A co za tym idzie, ta wspólnota z Chrystusem daje też chrześcijaninowi przywilej uczestniczenia w Jego cierpieniu (Flp 3,10). Cierpiący chrześcijanin odnajduje swą radość w tym, że dzieli to cierpienie z Chrystusem.
- Życie chrześcijańskie wyróżnia się koinonią z Bogiem (1J 1,3). Trzeba jednak mieć świadomość tego, że wspólnota ta jest uwarunkowana etycznie, gdyż nie jest ona przeznaczona dla tych, którzy wybrali chodzenie drogą ciemności (1J 1,6). Chrześcijańska koinonia stanowi więzy, które łączą chrześcijan ze sobą nawzajem, z Bogiem i z Chrystusem.
opr. redakcyjne na podstawie: William Barclay (New Testament Words
za zgodą / źródło: Chrześcijanin 1997/05-06/